HOUSE OF CARDS Sezon 4 – Recenzja

Na początku marca pojawił się czwarty sezon House of Cards. Zgodnie z tradycją Netflix udostępnił wszystkie odcinki jednego dnia, ale jak to bywa w życiu, seanse musiałem rozłożyć na półtorej tygodnia, chociaż gdybym mógł obejrzałbym wszystko w o wiele krótszym czasie. Na początek polecam zapoznać się z moimi recenzjami poprzednich serii (SEZON 1, SEZON 2, SEZON 3), a po nich przeskoczyć do poniższego tekstu. BEZ SPOILERÓW dotyczących sezonu 4.

Seria 3 zakończyła się dość intrygująco, ponieważ Claire postanowiła odejść od Franka, co z punktu widzenia kandydata na prezydenta było politycznym odejściem w niebyt. Sztab odwiedzającego samotnie kolejne stany Franka dwoi się i troi aby uzasadnić nieobecność małżonki. A gdy Claire się już pojawia to dzieje się naprawdę dużo.

Pierwsza połowa czwartego sezonu zdominowana jest przez relację państwa Underwood, a biorąc pod uwagę kunszt aktorski Kevina Spacey i Robin Wright jest to prawdziwa uczta dla widza. Zbuntowana Claire i szukający sposobu na poradzenie sobie ze zbyt ambitną żoną Frank dają masę frajdy. Claire i jej nowa, niesamowicie skuteczna doradczyni LeAnn Harvey (znana z serii Krzyk Neve Cambell) prowadzą otwartą wojnę z urzędującym prezydentem co i rusz serwując nam kolejne niespodzianki. Niestety konflikt rozmywa się gdzieś w okolicach połowy sezonu, a przez to LeAnn odchodzi na trzeci plan i wszystko traci pazur. Oczywiście zostało to ładnie umotywowane, ale szkoda, że twórcy nie postawili w całości na ten wątek.

Drugi bardzo ważny wątek to echa grzeszków Franka z pierwszego sezonu. Do programu ochrony świadków dołącza dziennikarz Lucas Goodwin, który w pace znalazł się przez zbytnią dociekliwość i chęć zemsty. Lucas mocno miesza, a atmosfera mocno się zagęszcza. I znów wątek zostaje rozwiązany zaskakująco, ale niestety rozczarowuje. Wszystko fajnie wpisuje się w pomysł na tą serię, ale ciągle wydaje się pójściem po najniższej linii oporu. Szkoda.

Powraca za to rewelacyjny Victor Petrov, czyli odpowiednik V. Putina. Co prawda wątek konfliktu USA – Rosja to zaledwie jeden cały odcinek, ale i tak dialog dwóch mocarstw zrealizowano fantastycznie. Mimo, że mamy do czynienia z fikcją trudno nie zgodzić się z argumentami obu stron i naprawdę trudno zająć własne stanowisko. Lwią część trzeciego sezonu poświęcono trudom polityki zagranicznej na najwyższym szczeblu i fajnie, że pomysł powrócił.

Sezon 4. przedstawia nam też kandydata partii Republikanów – Willa Conway’a (Joel Kinnaman z The Killing). Conway jako młody człowiek jest zupełnym przeciwnikiem Franka. Były żołnierz, wielki patriota, a do tego wzorcowy mąż i ojciec. Conway za pomocą codziennych selfików i wrzucanych do sieci prywatnych filmików ma niesamowite wyniki sondaży, bo wygrywa wszędzie tam, gdzie brutalna siła Franka nie działa. Wątek rywalizacji obu panów będzie kontynuowany w sezonie piątym i może być naprawdę świetnie.

Co jeszcze? Frank musi zmierzyć się z terroryzmem na terenie Stanów Zjednoczonych i podejmować niesamowicie trudne decyzje, gdy cały świat patrzy i komentuje. Uwielbiam wątki trudnych wyborów i w nich twórcy House of Cards są mistrzami!

O wielu sprawach nie wspomniałem, ale nie mogę popsuć zabawy spoilerami. Sezon 4. jest zdecydowanie lepszy od 3. i chyba nawet lepszy od 2, ale jednocześnie nie oznacza to, że jest pozbawiony wad. Są dłużyzny, są niepotrzebne wtrącenia i wątki prowadzące do… ślepej uliczki. Przyszłoroczna 5. seria zapowiada się świetnie, ale mam szczerą nadzieję, że będzie to już ostatnie spotkanie z Frankiem Underwoodem, bo formuła powoli się wyczerpuje i co raz trudniej zaskoczyć widzów.